Zondagmiddag. Ik zit aan tafel met een kopje thee. Voor me staat een schaaltje bonbons, opa bladert zonder te lezen de krant door en oma vraagt of ze nog iets voor me kan halen. Opa kijkt op als m’n oma begint te praten en heeft daarbij nog altijd zo’n kleine twinkeling in z’n ogen.
“Nooit met ruzie gaan slapen lieve kind”
Ik kijk van mijn oma naar opa en heb bewondering voor hen, wat een mooi koppel. Dan besluit ik te vragen hoe het kan dat ze na ruim 68(!) jaar nog steeds zo gelukkig getrouwd zijn. Opa haalt z’n schouders op: “Och lieve kind, je moet nooit met ruzie gaan slapen”. En zo simpel is het blijkbaar. C’est ca. Niet met ruzie gaan slapen, en alles komt goed. Waarom lijkt het voor onze generatie dan haast eerder uitzondering dan regel om als koppel bij elkaar te blijven?
Vroeger
Het waren andere tijden bij mijn opa en oma. In hun tijd ging het hebben van een relatie om samenwerken, je hoofd boven water houden en veel minder om liefde of passie. Zoals m’n opa zegt: “Je oma maakt eten en ik doe de boodschappen, handig toch”. Ja, denk ik. Dat is inderdaad handig.
Tegenwoordig
Maar niet in onze tijd. Anno 2016 moeten vrouwen naast koken ook nog carrière maken, het huishouden doen, hun sociale leven op peil houden, kinderen verzorgen (en baren!) en oh ja… terloops je activiteiten nog even delen via social media. Dit draagt er niet alleen bij dat vrouwen tegenwoordig geregeld overspannen of overwerkt thuis zitten, maar ook dat vele relaties op de klippen lopen.
De maakbare samenleving
We kunnen, moeten en willen zo veel: Een maakbare samenleving. Is het niet goed? Ben je het zat? Dan ruilen we het toch in. Snelle keuzes. Iets te lang nadenken en je staat al 1-0 achter. Er is altijd ergens een mooiere, betere, lievere, snellere, avontuurlijkere en uitdagende partner te vinden. Zo lijkt het. Maar liefdes die hoofdzakelijk gebaseerd zijn op hartstocht zijn kwetsbaar, eens zal die eerste hartstochtelijke passie immers afnemen. En de grote vraag is of er dan nog voldoende basis is om de relatie staande te houden?
Meer vechtlust
Ik laat m’n gedachten er eens over gaan. Waren dat dan betere tijden? Dat een relatie niet hoofdzakelijk bestond uit liefde, maar dat het voornamelijk ging om samenwerken, er voor elkaar zijn, trouw tot in den dood en dat scheiden geen optie was? Ik denk het niet. Maar ook niet perse slechter. Tijden veranderen eenmaal door vele diverse factoren en we moeten mee met die tijd. Niet krampachtig vasthouden aan vroeger. Toch zou tegenwoordig iets meer vechtlust om een relatie staande te houden ons niet misstaan. Want oud worden zoals mijn opa en oma, dat gun ik iedereen.
