Vroeger, toen ik nog een klein meisje was met vlechtjes in mijn blonde haar, keek ik stiekem weleens naar mensen waarvan ik vond dat ze rare kleren aan hadden, op een aparte manier liepen of uit het niets begonnen te schreeuwen. Van nature zijn wij mensen nieuwsgierig dus wat doe je in zo’n situatie? Juist! Staren. En dan ook nog het liefste met mijn mond open van verbazing. Maar het staren duurde nooit lang. Mijn ouders grepen, zodra ze mijn dwalende blik en open mond zagen, meteen in. ‘Staren is niet netjes’.
Starende vrouwen
En nu, ruim 20 jaar, later is het nog steeds onbeleefd. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit staar (naar mannen) en ja, ook Meneer staart weleens naar vrouwen. Maar zodra ik als vrouw door een andere vrouw word aangestaard, denk ik altijd ‘Zit mijn haar wel goed?’ of ‘Zijn mijn kleren stom?’.
Ook tijdens de trip van Meneer en mij door Italië werd wel duidelijk dat veel dames staren als favoriete bezigheid hebben. Omdat het einde van het zomervakantie naderde, konden we voor niet al te veel geld gebruik maken van diverse luxe hotels. En wat is er nou fijner dan een opgemaakt bed, een volle mini-bar en een badkamer die nog groter is dan ons appartement? Juist. Niets.
De ene review van het desbetreffende hotel was nog beter dan de ander, wij konden ons geluk niet op! Maar kan iemand mij vertellen waarom ik bij geen enkele review iets heb kunnen lezen over ‘starende mensen in ontbijtzaal’. Al die hoofden die even stoppen met herkauwen en slurpen zodra er nieuwe kuddedieren de voedselschuur betreden, om vervolgens eens even lekker een potje te gaan staren. En dit keer zijn het niet de kinderen, nee, het zijn de ouders die geen grenzen kennen.
‘Zit m’n rok in m’n ondergoed?’
En goh, ook in Nederland word ik weleens aangestaard, maar zodra ik deze personen dan ook aankijk, draaien ze snel hun hoofd weg. Ze weten heus wel dat het niet heel erg beleefd is wat ze aan het doen zijn. En tsja, dat Meneer (bijna 2 meter lang) werd aangestaard door de ietwat kleinere Italiaanse vrouwen, daar raakten we wel aan gewend. Maar toen ik bij onbijtzaal nr. 4 nog steeds werd aangestaard, was ik het echt zat. ‘Zit m’n rok in m’n ondergoed? Heb ik mascara op m’n wangen gesmeerd?‘ siste ik naar Meneer, die zich afvroeg waar ik me druk om maakte. Een wederhelft die in 98% van de gevallen rustig blijft is heel fijn. Maar samen gal spuwen is ook een soort van liefde, toch?
De aanhouder wint
De maat was wat mij betreft echt vol. Het was dweilen met de kraan open. Jij naar mij staren? Ik naar jou staren! En ik moet toegeven, de vakantiegangers die zich ook in deze hotels bevonden krijgen een 8 voor volhouden. Daar waar ik gewend was dat starende mensen hun hoofd wegdraaien zodra je naar ze kijkt, bleven deze dames (ja, dames!) stug doorgaan met staren. Eerst voel je je enigszins ongemakkelijk, maar daarna nam het ‘gaat-het-niet-ofzo-gevoel’ de overhand. Dat ik iets bozer begon te kijken had totaal geen invloed, ook niet toen ik naar het buffet liep om op zoek te gaan naar voedsel. De dame in kwestie bleef mij met haar ogen volgen. Zo moet een tijger of olifant in een dierentuin zich ook voelen, dacht ik nog.
Een ritje met de metro gaf mij weer hoop, de mensen die me daar aanstaarden keken wél snel de andere kant op toen ik terugkeek. Voor wie zich nu geroepen voelt om te onderzoeken wat het verband is tussen ontbijtzalen en staren, ik geef me op als vrijwilliger!
_________________________________
Lees hier alle blogs van Marleen!
Foto: Flickr – Aaron Kawai
