Iedereen die mijn eerdere blogs ook heeft gelezen, weet dat ik een beetje een kluns ben. Zo ben ik ooit eens tussen de billen van een paard en de muur beland, stond ik op 4-jarige leeftijd met mijn kleine schattige voetjes op een drempeltje die net geverfd was en bij mijn eerste vakantie zonder ouders wist ik het te presteren om in een kampvuur te gaan staan. Never a dull moment.
Maar ik ben niet de enige
Dat ook Meneer zijn onhandige momentjes heeft was nou niet echt vereiste wat onze relatie betreft. Maar nu blijkt toch wel dat het heel fijn is als je elkaar op dat gebied kunt aanvullen. Daar waar hij bij het verlaten van ons appartement de huissleutels vergeet laat ik het eten aanbranden. En als hij gaten in de verkeerde muur boort, dan besluit ik om de vensterbanken schoon te maken met veel te agressief schoonmaakmiddel. Dat daarnaast de zwaartekracht in ons appartement weleens vals speelt, werkt ook niet echt in ons voordeel.
Een kluns, twee klunzen
Als ik mensen dan hoor zeggen ‘tegenpolen trekken elkaar aan ‘ denk ik altijd ‘FOUT’! Twee klunzen kunnen juist begrip opbrengen voor elkaar en de situatie van de ander. En eigenlijk zorgt deze onhandigheid van ons beiden juist voor een hele fijne relatie. We helpen elkaar bij het opruimen, kunnen er samen om lachen en doen nieuwe ervaringen op (ondertussen weten we precies welke vlekverwijderaars we dienen te gebruiken en zijn we een kei in het verbergen van gaten in de muren ).
Daarnaast waardeer je het des te meer als iets in één keer goed gaat en daar hoort het geven van een complimentje natuurlijk ook bij! En als kers op de taart leer je niet alleen je partner goed kennen, maar je komt ook steeds meer over jezelf te weten. Als je eens goed bekijkt hoe je reageert op sommige situaties, kun je jezelf voornemen om een volgende keer anders te reageren of rustiger te blijven. Terwijl ik dit schrijf vraag ik me af waarom ik geen eigen talkshow heb.
Verfblik en Murphy’s Law
Maar vergis je niet, het leven als kluns is niet altijd rozengeur en maneschijn. Er zijn wel degelijk van die momenten dat het echt niet gelegen komt. Zoals die keer toen Meneer zo aardig was om, naast de boodschappen, ook de verf voor ons klusproject op te halen. Als je zelf ziek op bed ligt, dan is het heel fijn als die geoliede machine (lees: ons huishouden) toch door blijft gaan.
Toen Meneer bij terugkomst wel heel lang aan het fröbelen was met zijn sleutel in het voordeurslot, besloot ik mijn bed te verlaten en de deur voor hem te openen. Dat het niet áltijd handig is om elkaar te helpen bleek maar weer. In plaats van Meneer die het appartement binnenstapte was het een verfblik die met Mach3 door de gang werd gelanceerd. Dat wij trouwe aanhangers van Murphy’s Law zijn werd meteen weer duidelijk. De verfblik eindigde namelijk omgekeerd op de vloer waarbij de deksel ook nog eens besloot om los te laten.
Resultaat: de verf zat overal behalve waar het voor bedoeld was, namelijk de muur. En als Chef Schoonmaak kan ik je vertellen dat verf verwijderen van een laminaatvloer nog best oké is. Maar verf uit vloerbedekking, daar komt pas echt geavanceerde apparatuur bij kijken.
Valsspelende zwaartekracht
Dat het niet express ging was wel duidelijk af te lezen van het gezicht van Meneer. En dat Murphy nog niet klaar was met zijn wetten bleek wel bij het opruimen van de boodschappen. De inhoud van twee pakken yoghurt was slachtoffer geworden van onze valsspelende zwaartekracht. Natuurlijk kom je daar pas achter als de smurrie tijdens jouw tocht van de voordeur naar de keuken al op de grond is beland.
Op zo’n moment is het tijd om je op de bank te nestelen en niets meer te ondernemen. De hoogste tijd voor die ene leuke film, wijntje en wat te knagen. Het leven als kluns is zo slecht nog niet..
Foto: Flickr – Lil’_wiz
