Onder het genot van een heerlijke maaltijd en een net zo heerlijk wijntje, besprak ik met V. de dingen die ons zoal bezighouden. In de eerste week van mijn 30e levensjaar was het namelijk tijd om even de balans op te maken. Naast dat iedereen om mij heen zich bezighoudt met wanneer ik ga trouwen, is ook iedereen reuze benieuwd hoe het nou voelt om 30 te zijn. Daarnaast was V. net begonnen aan het grote samenwonen-avontuur en daar was ik dan weer heel nieuwsgierig naar!
De balans opmaken
De hoogste tijd dus om eens te kijken wat voor cijfer wij het leven geven. Ik hoefde daar niet lang over na te denken, deze vraag was mij een paar weken geleden ook al gesteld: een 8,8! En V. die niet verder kwam dan een schamele 6. Waar het precies aan lag dat haar leven niet hoger dan gemiddeld scoorde, dat wist V. niet. Ze had een toffe relatie, een leuke baan en gave vrienden. Totdat het gesprek wat op gang kwam.
Vragen zoals ‘waarom hebben we geen zin meer om in de kroeg te hangen op zaterdagavond’ en ‘waar is de adrenaline gebleven tijdens het bezoeken van een gaaf festival’? Deze dingen had plaatsgemaakt voor het pakken van terrasjes en het bezoeken van woonwinkels. Waar was de tijd gebleven waarin we hele zondagen in bed lagen omdat we tot 07.00(!) ’s ochtends op stap waren geweest? En hoe was het ook alweer om als eerste op een festival te verschijnen om vervolgens door de beveiliging van het terrein af te worden gezet?
Het antwoord
Naarmate de avond vorderde kwam ik ineens met het antwoord op alle onze vragen. En dit antwoord sloeg het in als een bom: we zijn burgerlijk geworden! Met een zeer luide ‘JA!’ gaf V. aan dat ze het hier helemaal mee eens was. We keken elkaar nog eens even aan en tegelijkertijd ontsnapte er een ‘wow’ uit onze monden. Dit was precies hoe we ons voelden! Burgerlijk!
Waar ging het fout?
Waar we ons altijd zo over verbaasd hebben, waar we altijd tegenaan geschopt hebben en waarvan we altijd hebben gezegd ‘dit gaan wij echt niet doen hoor’, het is ons toch overkomen. Zonder dat we er ook maar enigszins erg in hadden. Ik die nu uren kan rondhangen in een tuincentrum. Waarbij ik zo’n beetje alle planten vastpak, ze van links en recht bekijk en dan vervolgens weer terugzet.
En als ik dan eenmaal DE plant heb gevonden, dan ga ik op zoek naar een tweede die precies hetzelfde is. Ik koop namelijk altijd van alles twee (mijn moeder is hiervoor verantwoordelijk). Als ik dan twee exemplaren heb gevonden waarvan ik denk dat ze op elkaar lijken, dan zet ik ze naast elkaar neer en bekijk ik het van een afstandje. En zo gaat dit proces nog wel even door, net zo lang totdat ik het gewenste eindresultaat heb behaald. En dan hebben we ook nog V. die bij verjaardagen al om 00.00 uur afhaakt en zich ineens bezighoudt met het opknappen van oude meubels. Waar ging het fout?
Het is helemaal niet erg
Het tegenhouden heeft geen zin meer. Toen we eenmaal beseften wat er precies met ons aan de hand was, bespraken we dat het maar het beste was om ons er aan over te geven. Go with the flow. Want eigenlijk vinden we het helemaal niet erg om burgerlijk te zijn! Vanaf nu af aan dus nog meer tuincentra & woonwinkels bezoeken en lekker op tijd naar bed!
_________________________________
Lees hier alle blogs van Marleen!
