Ik loop de kleedkamer binnen; een dame in haar blote kont barricadeert het smalle gangetje tijdens het afdrogen van haar lichaam. Een hippe meid checkt haar outfit voor de spiegel en een andere jonge blom vertelt net iets te hard dat ‘ze nu ook gewoon hard to get gaat spelen hoor’. Ik zeg ‘hallo’ en moet me inspannen om uit het gemompel van de blote vrouw iets van gedag op te kunnen maken. De rest heeft het te druk met zichzelf. De Amsterdamse sportschool.
Toddlers & Tiaras
De crosstrainer is niet m’n favoriet, maar wel vaste prik tijdens mijn rondje fitness. Na 25 minuten, een rood hoofd en 2500 ‘stappen’ verder hou ik het meestal voor gezien. Tenzij Toddlers & Tiaras op staat, dan kan ik het ineens nog tien minuten langer volhouden om te zien of het prinsesje van die ontevreden zuurpruim de ‘ultimate grand supreme’ in de wacht sleept. Ondertussen lopen de sportsterren in de meest hippe outfits aan mij voorbij. Vrouwen zijn zich bewust dat ze bekeken worden en de mannen gedragen zich als volleerde jagers. Sporten lijkt hier haast bijzaak.
6 kilo
Ik vervolg mijn weg richting de gewichten. De mannenafdeling. Althans, dat vinden zij. Eén stap in deze zone wekt al nieuwsgierige blikken, voel ik. Ik pak een halter en krijg gelijk een bijna verwijtende “Owww maar 6 kilo?!” te horen. Ik kijk op en zie een gerimpelde man met iets te veel spiermassa in een te strak shirt. Zijn gezicht heeft een haast hongerige uitstraling. Hij blijft staan. Wacht hij op antwoord? Blijkbaar. Dus ik besluit me er met een vlugge “ja” vanaf te maken.
18 kilo
Naast me duikt een man op een apparaat om zijn armspieren te trainen, met 18 kilo aan gewichten zie ik. Niet erg veel voor zo’n grote man, denk ik onbewust en ga verder met mijn oefening. Met een serieuze blik doet hij een paar bicep curls, staat op, loopt weg, draait zich om, verplaatst het gewicht van zijn apparaat naar 40 kilo en loopt weer weg. Stel je voor, dat iemand zou opmerken dat hij met máár 18 kilo zijn oefening gedaan heeft. Ik gniffel stiekem, wat een haantjes.
“Lekker wijf”
Ik besluit naar huis te gaan, zie terloops dat een meisje op de loopband ongegeneerd haar shirt omhoog trekt om haar buikspieren in progress nader te bekijken en een bodybuilder in spé fluistert op de valreep nog ‘lekker wijf’ in m’n oor. Beslist geen compliment, vind ik, en loop gedesillusioneerd richting de kleedkamer.
Battle of the sexes. Die Amsterdamse sportschool.
De sportschool waar ik altijd zat was ook zo hipster, vandaar dat ik er ook maar niet meer kom! Lang leve tennis!