Het is vrijdagavond. Onze vrijdagmiddagborrel is uitgelopen in een stapavond en de groep is inmiddels verdubbeld. We staan in een bar, tenminste ik. Dat ‘de rest’ er ook is, is enkel een aanname omdat ik iedereen al een tijdje kwijt ben. Maar we zijn een uur geleden met z’n allen naar binnen gestommeld, dus die zullen nog wel ergens staan. De bar staat blauw van de rook en ik pak m’n telefoon onhandig uit mijn zak. Ik schrik. Vijf voor tien.. pfff ik moet écht wat eten. Hee, een appje. Mijn vriend schrijft dat hij net thuis is van een etentje en ik app in elf woorden en twee spelfouten dat ik het ook niet te laat maak.
Met wie ben je hier?, vraagt hij. “Met wie niet?!”
“Heeeeeyyy…. even een pirouetje draaien hoor!”, schreeuwt een vriendin in m’n oor terwijl ‘Go on now, go! Walk out the door. Just turn around now, cause you’re not welcome anymore’ uit de speakers galmt. Een seconde later zwier ik door de ruimte en de pirouette eindigt midden in een groepje uitgelaten mannen. De blonde van de drie proost als reactie met zijn bierglas tegen het mijne. Hij vraagt met wie ik hier ben en ik roep enthousiast ‘met wie niet?!’. Hij high-fivet me. Het is weer zo’n avond.
Bier?
“Wat wil je drinken?”
“Hè?”
“Bier?”
“Oh ja, lekker!” roep ik terwijl ik een blik werp op m’n half lege glas. Dat wordt een adje trekken, maar in deze status van zijn heb ik daar geen enkele moeite meer mee. De blonde komt terug en zingt met volle borst mee op André’s ‘bloed zweet en tranen’. Ik ook, zo overtuigd zelfs dat het lijkt of ik al 60 jaar aan liefdesverdriet lijd. Als ik mijn oud-collega in de vensterbank zie staan word ik afgeleid en ga ik al dansend haar kant op. Ik krijg een warm welkom, alsof ik een eeuwen weggeweest ben. Waarschijnlijk is dat ook zo.
Ik ging toch eten?
Ik kijk weer op m’n telefoon die inmiddels 0:50u aangeeft. ‘Ik ging toch eten?’ Eerst maar even plassen. Als ik op het toilet de deur zie draaien en bij elke poging op toiletpapier slechts één velletje van de rol af trek, besluit ik dat het tijd is huiswaarts te gaan. Onderweg naar m’n fiets zie ik ‘de blonde’ met een meisje tegen de brug aan staan. Ze zoenen. Als ik vrijgezel was geweest had ik daar waarschijnlijk gestaan, maar ik hoef niet meer te jagen. Mijn vriend maakt mijn plekje in bed alvast warm, bedenk ik en slinger naar huis.
Onderweg hoor een groepje jongens fluiten naar twee meiden in te korte rokjes. Ze kijken om en lachen.
Vrijdagavondblues. I love it!
Foto: Shutterstock
