Ooit maakte ik een afspraak met mijzelf. Nooit Meer Kamperen. Toch liep ik ruim 16 jaar later weer rond op een verlaten campingground met een wc-rol onder m’n linkerarm geklemd en een veel te strakke hoofdlamp op m’n hoofd.
Dit keer waren er wel 2 hele grote verschillen: in plaats van Drenthe bevond ik me nu in één van de mooiste landen ter wereld: Nieuw-Zeeland. Daarnaast had ik m’n familie ingeruild voor Meneer. Met een compleet uitgewerkt budgetplan én uitgestippelde route waren we, nadat ook m’n omgeving was bijgekomen van m’n plan om weer te gaan kamperen, er klaar voor!
Een hele uitdaging
En ik moet de mensen die geschokt waren gelijk geven. Bijna 2 maanden samen in een campervan van zo’n 8 m2 doorbrengen is nog best wel een hele uitdaging. En dan heb ik het nog niet eens over alle andere ‘uitdagingen’ tijdens het reizen. Want ja, wie moet er met je mee als je ’s nachts naar het toilet moet en de deur niet op slot kan? Wat als je op een boot zit zonder toilet? Wat als je ‘nummer 2’ moet en er staat een hele rij achter je bij een openbaar toilet? Wat als…? Oké, tot zover mijn toilet-fobie, ook hier heb ik aan gewerkt tijdens onze reis.
Een goed begin..
Samen een verre reis maken is wat mij betreft echt een kers op de relatietaart. Een hele dikke, rode, supersappige kers. Even geen afleiding door bijvoorbeeld televisie, elke dag samen genieten van al het moois dat de wereld te bieden heeft en eindelijk alle tijd om toekomstplannen en dromen door te nemen. Een goed begin is zeker het halve werk. Omdat we van te voren de cijfertjes al hadden doorgenomen, de hotels al hadden geboekt (naast Nieuw-Zeeland bezochten we ook Hong Kong, Sydney, The Cook Island en Los Angeles) en de vliegtuigstoelen al hadden gereserveerd (Meneer vond het nodig om uit te groeien tot een bijna 2 meter lang persoon), konden er op dat gebied geen irritaties ontstaan.
Alles went
En ook het leven in een campervan went heel erg snel. Je leert omgaan met de kleine ruimte en ineens besef je hoe weinig je eigenlijk nodig hebt om gelukkig te zijn. Wassen en afwassen gaat weer gewoon met de hand en koken lukt ineens ook met maar twee pitten. Even geen deadlines of je druk maken om het aantal volgers op Twitter. Gewoon weer even terug naar de basis en de volle aandacht voor elkaar, wie wil dat nou niet? Alleen die openbare toiletten en in de rij staan om te douchen, daar zal ik nou echter nooit aan kunnen wennen..
Relatietest?
Of we dit zagen als een relatietest vroegen sommigen zich af. Hell no! Geen onuitgesproken ruzies of onopgeloste probleempjes die met ons meereisden. En dat Meneer geen ochtendmens is en ik chagrijnig word als ik honger heb weten we ook al langer dan vandaag. Dat ik af en toe links wil gaan terwijl Meneer liever ziet dat we rechts afslaan, goh, dat houdt het juist spannend. En Meneer weet ondertussen ook wel dat als ik iets écht niet wil, dat ik het ook echt niet ga doen. Voor Meneer dan dus alle vrijheid om wel zelf iets te ondernemen. Simpel!
Dank je wel!
Ondanks al onze gezamenlijke voorbereidingen moet ik wel eerlijk bekennen dat de meeste credits naar Meneer gaan. Hij die mij ontbijt op bed bracht toen ik met een kater wakker werd. Hij die al onze tassen droeg terwijl we al rennend op onze slippers naar het (door ons vertraagde) vliegtuig moesten. Als bedankje ruim ik nu wat vaker de vaatwasser uit.
Liefde, het kan zo makkelijk zijn.
_________________________________
Lees hier alle blogs van Marleen!
