Het is even wat stiller rond mij. Normaal blog ik er vrolijk op los en barst ik van de inspiratie. De laatste tijd is die echter ver te zoeken. Fysiek gaat het even iets minder. Tal van medische onderzoeken en een operatie in het verschiet. Daarnaast heb ik de energie van een doodgeslagen veldmuis. Met moeite kan ik mij uit bed slepen en zodra ik de kans krijg, lig ik weer tussen de lakens. Geen zwoele nachten voor mij, maar een half comateuze toestand waar ik maar niet van schijn op te laden.
Geen man met kippensoep
Dan merk je ineens dat alleen wel heel alleen is. Geen man die mij lief kippensoep komt brengen. Niemand die de vroege ochtenden met mijn vijfjarige stuiterkip over kan nemen. Straks na de operatie, waarbij ze mijn baarloeder eruit gaan halen, kan ik zes weken niks. En weer komt het besef dat alleen dan best wel alleen is. Mijn hele netwerk van vrienden en familie moet ingezet worden om de boel hier draaiende te houden.
Van de opvang van mijn dochter tot aan simpele klusjes als de vuilniszak verwisselen. Alles moet ik uit handen geven en wordt keurig onderverdeelt over de mensen die voor mij klaarstaan. Heel even wou ik dat ik ook een “speciaal” persoon om mij heen had die mijn handje vast zou houden. Die mij zou vertellen dat het allemaal goed komt. Iemand die mij naar de diverse ziekenhuis afspraken zou brengen en waar ik ’s avonds in bed tegenaan zou kunnen kruipen. Iemand waarbij ik even niks hoef te denken of te regelen omdat hij dat al heeft gedaan.
Mijn muurtje al die jaren hoger gemaakt
Maar de realiteit is dat ik niet een zo iemand heb. Dat ik al jarenlang een muurtje om me heen heb om juist die ene persoon buiten te houden. Dat ik al jaren dat muurtje hoger en hoger aan het maken ben. Alles om ervoor te zorgen dat ik veilig binnen die muren kan blijven. Alleen, dat dan weer wel. Ik sta er niet teveel bij stil, daar heb ik nu even de energie niet voor. Maar het schiet de laatste tijd wel regelmatig door mijn hoofd. Wat als……
Vanmorgen was even zo’n momentje. De wekker ging en ik kon me niet bewegen. Zo moe, ik was nog zo moe. “Mama, wakker worden”. “Mama, kom nu uit beeeheed!” Weer even een moment dat ik zou willen dat het niet alleen deze mama is die de boel draaiende moet houden. Ik heb me uit bed gesleept want er moest brood gesmeerd worden, tanden gepoetst en een klein draakje moest aangekleed worden. Wat als…..
Vriendinnen
Dan gaat mijn telefoon. Een lief berichtje. Niet van de man die ik op deze momenten weleens lijk te missen, maar van een hele lieve vriendin. Mijn dochter gaat daar uit school naartoe en blijft dan ook gelijk eten. Of ik ook mee kom eten? Weer een berichtje. Een andere vriendin. Of ik nog boodschappen heb. Langzaam word ik wakker en met mij een hele horde aan lieve mensen die altijd voor me klaarstaan. In goede en soms ook in iets minder goede tijden.
Allemaal nemen ze een deel van me over en ontlasten ze me waar ze maar kunnen. Met deze hele groep mensen om mij heen sta ik helemaal niet alleen. Zo zie je maar weer. Wie heeft er nu in hemelsnaam een partner nodig wanneer je zulke lieve vrienden hebt? Oké, er zijn dingen die vrienden niet over kunnen nemen, maar eerlijk, deze dode veldmuis moet er nu toch niet aan een zwoele nacht met wie dan ook door te brengen. Komt het toch nog goed uit dat ik geen man, maar een heel leger voor me klaar heb staan!
_________________________________
Lees hier alle blogs van Helga!
Foto: Shutterstock
