Als je echt eens goed wilt lachen, dan moet je met mij en Meneer meegaan tijdens onze wekelijkse boodschappenuitje. En een uitje is het! Of in ieder geval, het is (net als bij uien) om te huilen. Van alles wat ik in mijn leven doe, vind ik boodschappen toch echt wel het meest zonde van mijn tijd.
Het begint al met het bevrijden van een winkelwagentje. Sommige zijn zo verroest en enigszins verbogen, dat ze blijven hangen achter een ander karretje. Die 2 euro munt zit er dan al in gepropt, dus meenemen zal ik je! Gelukkig is Meneer degene met verstand in dit hele verhaal. Het karretje moet een klein beetje naar voren en naar links en yes, het winkelwagentje mag maar liefst 30 minuten gebruik maken van zijn vrijheid!
De wedstrijd is begonnen
Zodra ik dan dit winkelwagentje door de ingangspoortjes duw, begint het al te borrelen in mijn buik en is de wedstrijd officieel begonnen. De wedstrijd ik-moet-hier-zo-snel-mogelijk-weer-weg. Met lijstje (ja, zo georganiseerd ben ik dan wel weer) en al bestorm ik de paden en de benodigde producten gooi ik natuurlijk net weer iets te hard op spullen die hier helemaal niet tegen kunnen. Ondertussen ben ik al drie keer aangereden, staan er diverse wielafdrukken in mijn enkels heb ik 3 minuten moeten wachten om een stukje kaas te kunnen pakken. 3 hele minuten! Koekoek, het is geen nieuwe auto die je aan het kopen bent. Pakken en inladen. Tijd is geld.
Ondertussen is Meneer nog steeds de rust zelve en kijkt eens even goed wat de aanbiedingen zijn deze week. Hij vraagt zich af waar de stress vandaan komt, we hebben namelijk helemaal geen haast. Een antwoord op deze vraag heb ik niet. Erover nadenken lukt ook niet, we zitten namelijk midden in een wedstrijd. ‘Dus concentreer je, pak deze zak en vul het met fruit’.
Het is toch allebei groen?
De laatste hobbel in deze wedstrijd is altijd de kassa. Waar ik me dan nog het meeste aan kan irriteren is dat ik een courgette en een komkommer op de kassaband neerleg en bij voorbaat al weet dat de caissière 2 komkommers aanslaat (want hey, het is toch allebei groen en ach ja geen idee wat hier nou weer de PLU-code van is dus PLING ik doe gewoon twee keer een komkommer)
U moet toch echt even wachten..
En net als je denkt dat je alles hebt gehad, klopt er weer van alles niet aan dat kassabonnetje. Dus hup, in de rij bij de klantenservice. Een service met een wat-vandaag-niet-gebeurt-komt-morgen-wel-mentaliteit. En inderdaad, zo te zien zijn we pas morgen aan de beurt, op naar huis dan maar. Zelfs het winkelwagentje terugbrengen naar zijn thuisbasis is zo makkelijk nog niet. Terwijl ik mijn 2 euro munt probeer terug te krijgen, staat de volgende gestreste ik-ga-boodschappen-doen-mevrouw alweer achter mij. Aan de vuurspuwende ogen te zien, zou deze dame het liefste haar winkelwagentje door mij heen willen duwen. Mijn 2 euro munt is ondertussen losgekomen, maar rebels als ik ben, doe ik net alsof ik deze er niet uit krijgt. Sorry mevrouw, u moet toch echt even wachten!
Het is allemaal niet zo makkelijk
En ja, eenmaal thuisgekomen moeten de boodschappen nog uit de auto (na een paar scherpe bochten liggen deze niet meer zoals we ze hadden achtergelaten), vindt één van de tassen het nodig om compleet uit elkaar te scheuren en de yoghurt zat niet meer lekker in z’n vel dus die liet de boel ook maar lopen..
En ik weet het hoor, er zijn zoveel ergere dingen! Kinderen die verhongeren en oorlogen die maar niet lijken te eindigen. Maar toch blijf ik erbij: over boodschappen doen wordt veel te makkelijk gedacht.
_________________________________
Lees hier alle blogs van Marleen!
Foto: Flickr – Caden Crawford
Hahaha, ik daag je uit om dit eens met 2 kinderen erbij te doen ?, dan is boodschappen doen zoals je het nu kent een eitje ?